In mijn podcast heb ik een aantal afleveringen gemaakt over het lopen van je levenspad.
Vragen die bij het lopen van je levenspad naar boven kunnen komen zijn: ben je gelukkig met wat je doet, ben je tevreden met je leven of zijn er dingen die je wegdrukt?
Soms kunnen bepaalde overtuigingen (bijvoorbeeld het gevoel niets waard te zijn of niet goed te kunnen doen) erg hardnekkig en diep geworteld zijn en ervoor zorgen dat iemand in een soort survival modus leeft.
Een patiënt die in overlevingsmodus leeft kan erg ongelukkig zijn. Een langdurige survivalmodus kan zelfs een chronische ziekte of chronische pijn veroorzaken.
Iemand met zo’n klacht kan naar je toe komen met de vraag om hem/haar te helpen, maar dat betekent niet dat de hulpvrager klaar is om het werk te doen dat nodig is om de overtuigingen los te laten of dat hij/zij bereid is om de manier waarop hij/zij zich verhoudt tot de wereld te veranderen.
Stel dat er een cliënt jouw praktijk binnenkomt met angst, slapeloosheid, verslaving en rimpels. Op de vraag waar ze eerst aan wil werken, raakt ze in de war, dus je vraagt haar van welke van de vier klachten ze het meest last heeft en ze antwoord…rimpels.
Het zou gemakkelijk zijn om dat opzij te schuiven voor de op het eerste gezicht ernstiger problemen, maar dat zou de cliënt niet in staat stellen zijn genezing in eigen hand te nemen.
Soms kan het overmoedig zijn om te geloven dat we als beoefenaars weten wat het beste is voor een cliënt, maar een eerlijke, respectvolle en niet-oordelende samenwerking kan de weg vrijmaken voor een verbindende therapeutische relatie. Het is goed en ook effectief om de cliënt voor te lichten, uiteindelijk mag de cliënt zelf beslissen waar hij aan wil werken.
Zelfs als cliënten het gevoel hebben dat ze mentaal of emotioneel klaar zijn, hebben ze misschien nog niet de middelen of voldoende steun en kracht om dit te bereiken. Het kan ook gebeuren dat de cliënt na een aantal behandelingen denkt: “het gaat wel weer, het is prima zo, ik red me wel zonder therapie”. Wellicht ben jij het als therapeut niet eens met de cliënt omdat je merkt dat er nog veel werk te doen is.
Mijn aanbeveling is deze: De cliënt beslist of hij er klaar voor is of niet, maar de behandelaar is verantwoordelijk voor het bepalen en wijzigen van het behandeltempo. We moeten weten wanneer we moeten remmen. Wanneer emoties en overtuigingen los gaan komen, krijgen cliënten vaak inzicht in waarom ze zich in hun huidige staat bevinden.
Dit inzicht komt van binnenuit. Vanuit de cliënt zelf.
Geef dus niet teveel “goede adviezen”. Hierdoor breng je de cliënt in zijn hoofd. Wees eerder liefdevol aanwezig aan de zijlijn en begeleid het proces waar de cliënt door heen gaat.
Als het inzicht bij de cliënt (te) snel komt, kan het soms moeilijk te verwerken zijn. Het is aan ons om te doen wat nodig is om het tempo te vertragen. Wanneer cliënt moeite heeft met het proces, kunnen we een paar dingen doen:
- We kunnen de cliënt doorverwijzen naar een andere therapeut voor meer ondersteuning.
- We kunnen de snelheid en intensiteit van de behandeling vertragen door de cliënt minder vaak te zien, of door minder naalden te gebruiken of de duur van de behandelingstijd te verkorten.
- We kunnen ook het behandelschema handhaven, maar de focus van de behandeling veranderen om het vermogen om te verwerken te ondersteunen.
Wellicht weet jij nog andere manier die je vanuit ervaring (als therapeut) hebt opgedaan. Zou je deze met mij willen delen?
Ik vind Earth School behandelingen of behandelingen die zich richten op de spijsvertering hiervoor erg nuttig. Deze “Aarde school” van Li Dong Yuan geeft aan dat voor een gebalanceerd leven het Aarde element het belangrijkste is.
Spiritueel gezien helpt het Aarde element bij het geven van een goede ondergrond. Hierdoor kan je weer uitreiken naar de buitenwereld vanuit jouw eigen balans/fundament.
Voor meer inspiratie luister je naar de podcast over het levenspad en dan met name aflevering 111 over de Yi.
